Strona:Siedem powiastek.pdf/21

zana, zatarta, a jakiż inny pędzel, jak Rubensa, może odmalować to co Rubens malował?
 — A więc cóż robić? wołał z rozpaczą Diepenboke.
 — Poddać się karze na jaką zasłużyliśmy, odparł Van-Dyk.
 — A gdyby można tę sztukę naprawić, miejsce uszkodzone odrestaurować.
 — Czy nie ty Cohenie zrobisz to? rzekł mu sąsiad z pogardą. Dobra chęć nie zastąpi talentu. Jednakże myśl niezła, ale kto ją wykona, kto z nas jest najzdolniejszy?
 — Kto najzdolniejszy? pytali patrząc wsszycy na siebie.
 Lecz natychmiast prawie jakby natchnieni, chórem zawołali: Van-Dyk!
 — Ja! rzekł Van-Dyk, przerażony zadaniem, jakie nań wkładali jego towarzysze.
 — Tak ty! odpowiedzieli wszyscy, tyś najzdolniejszy; masz trzy godziny przed sobą; odwagi! ratuj nas przyjacielu.
 Odurzony tem postanowieniem Van-Dyk, wziął drżącą ręką paletę, którą mu podali, usiadł przed obrazem, wybrał pędzle i gdy już miał dotknąć tak pięknego dzieła, wstrzymał się jeszcze.
 — Co za zuchwalstwo! rzekł z okiem