Strona:Selma Lagerlöf - Cmentarna lilja.djvu/72

 Natomiast zobaczyła „tamtego“. Ale jakże był zmieniony! nie uśmiechał się, jak zwykle, usta jego drżały, a w oczach legł wyraz dojmującego cierpienia.
 Usłyszała niewyraźny szept.
 Nie pozwól mi odejść, zatrzymaj mnie!
 Ile męki bolesnej taił ten ledwie dosłyszalny głos!
 — Czy to dalszy ciąg mego snu? — pytała siebie Ingryda, ależ nie, ja nie śpię!
 A usta „jego“ wciąż poruszały się cichym szeptem.
 — Nie pozwól mi odejść!
 Było to jakby błaganie konającej duszy o wyswobodzenie jej z mąk piekielnych.
 Wargi „jego“ przestały się poruszać, a pozostały na wpół otwarte, nadając twarzy idjotyczny wyraz.
 Krzyk przerażenia wyrwał się z piersi dziewczyny, zatoczyła się i spadła ze schodów.
 Poznała w wizji uwielbionej — twarz warjata — „kozła“.
 Nie... nie, to być nie może! to nie on... to nie on!
 Wizja rozwiała się.
 Całą godzinę przesiedziała Ingryda w zimnej sieni, płacząc i łamiąc ręce w bezsilnej rozpaczy.
 — Jak go uleczyć, jak wyswobodzić z mąk wiecznego strachu?
 W małej bawialni pani radczyni rozmawia z imość Stawą.
 Niepewnym, przyciszonym głosem, prosi Sta-