Strona:Samuel - Adalberg - Księga przysłów.djvu/177

  Odm. Nie szukaj w całym dziury, bo i tam ją znajdziesz.

 7 Jaka dziura, taka łata.
 8 Jaka dziura, taki klin; jaki ŭociec, taki syn. — Koś. 101.
 9 Lepsza łata, niż dziura.
10 Przyparł go do ciasnej dziury. — Knap. 209.

  Zmusił go, znaglił, wprawił go w położenie bez wyjścia.

11 W całym dziury szukać.

  O lubiących przyganiać.

12 Większa dziura chybić, niż trafić.
13 W jednej dziurze toby i kot zdechł. — Feder. II. 351.

  Odm. I kot przy jednej dziurze zdechnie.

14 Zaszyjcie dziurę, bo wam łokieć wyłazi.
15 Zaszyj dziurę, póki mała.
16 Zrobić jedną dziurę dla załatania drugiej. — Now. 112.

Dziurawe.
 1 Choć dziurawe, ale git (aber git).
 2 Dziurawe dycki na pięte trefi. — Cinć. 11.

Dziw.
 1 Dziwucne dziwy. — Cinć. W. 307.
 2 Dziwy, że chłop siwy — bo stary.
 3 Jaki dziwy — kasza z piernikiem. — Cinć. 17.

 4 Takie dziwy! Kobyła zdechła, a ogon żywy (kobyła gniada, a ogon siwy). — Mát. rkp.

  Odm. Dopiero to dziwy....

 5 Więcej dziwa, niż piwa.

Dziwáć się.
 1 Dziwá sie, jak bodlawa krowa. — Cinć. W. 307.

 2 Dziwá sie, jakby sto wsi wypalił. — Cinć. 11.

  Odm. Patrzy, jakby sto wsi zapalił.

 3 Dziwá sie, jak wół na nowe wrota. — Cinć. 11.

Dziwak.
 Trudna gra z dziwakiem. — Linde, p. w. Gra.

Dziwny.
 1 Czym dziwniejszy, tym modniejszy. — Cinć. W. 307.
 2 Dziwny, jak flaki z olejem. — Łysk. 57.
 3 Dziwny, jak krzywe drzewo.
 4 Dziwny, jak sadło bez soli (jak stare sadło).

Dziwować się.
 Ażeby się takie jak ty dziwowali kpy.

Dzwon.
 1 Dlatego dzwon głośny, że wewnątrz próżny (pusty).

  Wiesz, dlaczego dzwon głośny? bo wewnątrz jest próżny. Kras: „Mądry i Głupi.”

 2 Dzwon do kościoła ludzi zwoływa, a sam w kościele nigdy nie bywa. — Knap. 226; Wójc. Przyp. 120; Czel. 334; Mas. 149.

  Dzwon do kościoła zwoływa, a sam w nim nie bywa. Trotz, p. w. Dzwon.

 3 Dzwon dzwoni na mszą, ale mszy nie słucha. — Łysk. 57.
 4 Gdzie dzwony leją, tam bajki sieją.

  Odm. Kiedy dzwony leją, to plotki sieją.

 5 Głośne dzwony za górami.
 6 Jaki dzwon, taki dźwięk. — Żegl. I. 26.
 7 Ruszyć dzwonka. — Knap. 1014.

  Z tym panem źle tam dzwonka ruszyć. Rej. Wiz. Nie chcę o tym szerzej mówić, bym zwonka nie ruszył. Orzech. Q. Niebezpieczno ruszać tego dzwonka. Djal. Ruszać dzwoua, jest to gabać kogo, draźnić, poduszczać, które pospolite jest przysłowie u nas. Petr. Hor.

Dzwoniec.
 1 Gdzie się rodzi dzwoniec, tam chleba koniec.

  W żece zwónc, chleba kónc. Cen. Kasz. 11.

 2 Jak przekwitnie dzwoniec, sianożęci koniec.

Dzwonnica.

 Ostatni do kościoła bywa, co pod dzwonnicą mieszkiwa. — Knap. 795; Now. 71; Czel. 9; Mas. 213.

  ..., co przed dzwonnicą mieszkiwa. Wójc. Przyp. 137. Ostatni do kościoła przybywa, co przed dzwonnicą mieszkiwa. Wurzb. 248. Ostatni w kościele bywają, co pod dzwonnicą mieszkają. Flor. 139; Mon; Ench. 212; Mon. Gr. 411; Cinć. 30. Kto pod dzwonnicą mieszka, ostatni do kościoła przychodzi.

Dźwiérze ob. Drzwi.

Dźwięk.
 Dźwięk za węch. — Ryś. cnt. 3; Knap. 298; Czel. 86.

  T. j. wet za wet, jak ty komu, tak on tobie nic; darmo, co za co.

Dźwigać.
 1 Ciężko dźwigać, żal porzucić.
 2 Lepiej dźwigać, niż ścigać.

E.

Edward św. (13 października).
 W Edwarda jesień twarda. — Liwocz. 34.

  Na Edwarda.... Wierzb. 178.

Egzamin.

 Na egzaminie wszyscy się popisują, ale nie wszyscy się odznaczają. — Now. 55.