lomon Majmon zakończył swój niespokojny żywot w roku 1800 dnia 22 listopada.
Dałem tutaj zaledwie pobieżną charakterystykę życia wielkiego filozofa Majmona, ponieważ, jak już zaznaczyłem wyżej, ramy niniejszego szkicu nie pozwalają mi dłużej nad niem się zastanawiać. W następnym rozdziale postaram się objektywnie streścić jego poglądy filozoficzne.
Będąc z natury obdarzony niezwykle subtelnym zmysłem krytycznym, Salomon Majmon szybko orjentował się w różnych systematach filozoficznych, lecz żaden nie mógł go zadowolnić. Najmniej odpowiadała jego sposobowi myślenia dogmatyczna metafizyka Wolffa, którą wcześnie poznał i rychło porzucił. Dłużej zatrzymał go przy sobie systemat Barucha Spinozy, atoli i tu imponowała mu głównie negatywna część tej filozofji, a zwłaszcza argumenty przeciwko osobowości Boga. Ostateczny kierunek jego myśleniu nadał dopiero Kant swoją krytyczną teorją poznania, a po części Dawid Hume sceptycyzmem. Chcę przez to powiedzieć tylko to, że filozofowie ci zwrócili uwagę Majmona na to, iż kto nie chce być dogmatykiem, musi badania swoje rozpocząć od zasadniczych problematów wszelkiej wiedzy. Nie dowodzi to jeszcze, oczywiście, nieoryginalności Majmona. Sam Kant
