Budynów, Agathyrsów, Melanchlenów, Neurów i tym podobnych, któré pod ten czas, iedynie blizkiégo sąsiedztwa cnotliwych i błogich Hyperboreów godne, trzymaiąc się pism bez krytycznych dzieiopisów, w Europie, swych dawnych siedzib szukały. (Mela. Plinius, Ptolém. Solinus, i t. d.). To wszystko mniey więcéy dokładnie, starożytni powtarzaią. Niepoiętéy szerokości lasy, bory i puszcze którémi kraina nasza nasrożoną była, stawiały nieprzebytą tamę Grekom do rozszérzénia swych znajomości, tu więc znaydywali pasma Rypeów, któré, połączoné s Hercyńskiémi wielką Germania cmiącémi, iednym bokiem Renu dopierały, drugim, głęboko gdzieś w Azyi zapuszczoné z górami Kaukazem, Taurus, i Jmaus braterstwo znalazły[1].
II. Na tych tedy znajomościach dzieiopisowie północne narody opisywali. Między temi Ammian Marcelin żyiący w wieku IV. i piszący wypadki pod Cesarzami wydarzoné, w księdze XXII. wspomniał o północy Europy. Nie wiele wyrazów wyrzeczonych w téy
- ↑ Te lasy są znaiome u Herodota i w ks. IV. Melpomene, i u niego gór na połnocy nie ma w Strabonie w całéy kś. VII. nad iego Getyą gor także nié má, bo Δια δέ τήν άγνοιαν τών τόπόν τούτον, οί τά Γικαία ορη καί τούς Ύπερβορείους μυθοποιούντες, λόγου ήξίωνται mowi STRABO VII. 5. § 1. T. 11. s. 40. 3. 1 Dyonysius Alexandryyski w swoich wierszach, mówiąc o Sarmatach s. 104. (asil. 1556. 8,) powiada:
ύλην ναιετάοντες άπείριτον; ής δια μέσσις
συρωμενος Τάναις ές μυχά πιπτει,Na tey bowiem naygłębszey połnocy widziano: ύλην άπείριτον, i kładziono: τά Ριπαία όρη.
