ności, wzmiankowani, dlá których góry Rypeyskié s przyczyny zaś pochyłości Danii na wschód iakośmy rzekli, zacieśnioné dlá Szwecyi mieyscé, tych Skrytyfinnów, aż prawie na iéy zachód prowadziło. Jeszcze, w tychże podróżach, z ust Ohthera do Króla Alfréda mówiącégo (patrz J Potoc. Rech. sur la Sarm. III. 2.), dowiaduiémy się, że na północ w pośrzód pustyni gdzie nie gdzie postrzegano Finnas którzy łowiectwem są zawsze zaięci. Tenże Ohther, zná Jrlandyą (Pink. Rech sur les Scithes. Append. traduct. de Plin.), to iest, okoicę Rewla, dawną Hirrów siedzibę. Wulfstan znowu (u J. Potock. Fragm. H. et G. XLII. 8.), rozpowiadá podróż od zachodu ku Wiśle, przy uyściu któréy, iest Witland należący do Estum, czyli krainy wschodniéy. Téy krainy wschodniéy mieszkańce rozdzieleni w licznych miastach na drobné Królestwa, w miód okwituią, tegoż napoiu ubożsi, możnieysi zaś mléka używaią. Te mieszkańce maią we zwyczaiu, ledwie w kilka Miesięcy po śmierci, palić ciała zmarłych, przy tym obrządku, opijaią się, i odprawuią gonitwy o rzeczy zmarłego, któré w ciągu mili rozkładaią i do nich konno upędzają się. Ciała palą z wielą innémi do podróży potrzebnémi rzeczami. Aby zaś ciało przechować do tego obrządku, umieią sprawować takié zimno, że w lecie czy w zimie piwo i woda marzną, i w takiém utrzymuią zmarłych. To Wulfstan. Znali ci podróżnicy doskonale, znacznie obszérné wybrzeża; oprócz nich atoli w Europie za-
