IV. We czwartym albowiém po Chrystusie wieku, Ammian Marcellin (XXII. 8.) o Bisuli i Chronusie, ledwie wzmiankuie; ieszcze u niego wszystko natkané w owych wiekach pasmami Ryfeyskiémi. Lecz póznićy nie co żyjący Alańczyk Jordanes, iuż to s poprzedników swoich, a nadewszystko Ablaviusa, iuż téż z wieści rodu barbarzyńskiégo, świadomy tamtych, od barbarzyńców zwiedzanych i osiadłych okolic i mieysc nasrożonych wszystko ćmiącémi lasami, w których to niewiadomość Rypei niebotyczné sadziła, Jordanes mówię, stan tamtych nadbrzeżnych okolic, przy końcu wieku IV. czasom potomnym podáł (de Reb. Get. 7. 8.) Opisuie ón potęgę i zdobycze potomka Amali, Ermanaryka, iak ón koło R. 370 podbił: Gothów, Scythów, Thuidów (in Aunxis), Was (in Abovoncas), Merens, Mordens, Remnis, Karis, Rokas, Tadzans, Athual, Nauego, Bubegentas, Koldas[1] zagarnął ieszcze pod swą moc, oprócz Erulów. Wénétów i Aestrów. Wkrótce ze śmiercią Ermanaryka latami obciążonégo, ogrom panowania Ostrogothów przez Hunnów obalony. Ci wędrownicy z Azyi, na samym wstępie do Europy R. 375. zagarnęli Alipzurów, Alcidzurów, Itamarów, Tunkassów, i Boisków, potém Alanów i wszystkié narody pod władzą Ostrogothów zostaiące. Do tegoż, wieku odnoszą się na ro-
- ↑ Patrz Nestor Szlecera. T. II. Vorgeschichie von Russl. S. 39 – 57.
