ków na Sejmiku krotoszyńskim, nie pozyskała większości. W zasadzie godzono się na cel, ale nie na śmiałe przeprowadzenie zamysłów Szamarzewskiego. Gdy więc upadł projekt, po którym spodziewał się Patron usunięcia jednej z głównych zawad w postępie ruchu spółkowego, sprawa wychowania ludzi rozbiła się i brak ich był taki, a nawet większy, aniżeli dawniej.
Ale Szamarzewski nie należał do tych, którzy przy pierwszem niepowodzeniu opuszczali ręce. Przeciwnie, wszystkie wytęża siły i spieszy wszędzie, gdzie go wołały niedostatki i braki Spółek, spodziewając się, że ta jego niezmordowana praca poruszy serca tych, co choć mogli, nie spieszyli mu z pomocą.
∗ ∗
∗ |
Byli tacy, co na widok „całego tego ogromnego kapitału pracy i mozołu“, szafowanego „całkiem darmo“, i li tylko „z miłości bliźniego“, pytali: „Azaliż zwątpić można o społeczeństwie, wydającem podobnych Patronowi naszemu mężów? Czyż może się nie wstrząść sumienie, chociażby najwięcej zatwardziałego z próżnikaów, których mamy, niestety, powódz całą i zdolnych i obfitujących, jeżeli nie zawsze w środki, to zawsze niewątpliwie w czas swobodny, — na widok tego ubogiego kaĻłana, niosącego całego siebie w ofiere opuszczonemu a ukochanemu przezeń narodowi?“ Na to zapytanie, śledząc tętna moralnego natury ludzkiej, brzmieć musiała odpowiedź: „Nie, nie może się nie wstrząść na tak żywy przykład ofiarności i poświęcenia!“ „Przypominamy sobie z historji owych krucjat okropnych przeciw Albińczykom z pierwszej połowy 13-go wieku w południowej Francji“, — przytaczano w celu porównania — „że jeden z najzaciętszych inkwizytorów, widząc z jakim zapałem i bohaterstwem znosiły ofiary jego śmierć męczeńską na
