Strona:Rudyard Kipling - Stalky i Sp.djvu/280

 — Ja mam rozkaz pofagasować na każdego, kto mi przeszkadza w służbie, a po mustrze korpus kadecki da mu lanie stosownie do prawa wojennego.
 — Widzisz, jaka to cholera z tego Stalky’ego! — rzekł Beetle.
 Ani na chwilę nie wątpili, że on to wszystko wymyślił.
 — Ty sobie wyobrażasz naturalnie, że jesteś takim starym, srogim wiarusem na warcie — mówił Beetle, przysłuchując się dolatującemu z sali gimnastycznej szczękowi broni i głuchemu odgłosowi kolb dudniących po podłodze.
 — Ja mam rozkaz nie wdawać się w żadne rozmowy, wyjąwszy tylko wytłumaczenie moich rozkazów — inaczej dostanę lanie.
 M’Turk spojrzał na Beetle’a. Potrząsnęli głowami i odeszli.
 — Jak Boga kocham, Stalky jest naprawdę Wielki Człowiek! — rzekł Beetle po długiej chwili milczenia — Jedyna pociecha, że taka konspiracyjna zabawa doprowadzi Kinga do wściekłości.
 Wyprowadzało to z równowagi nie tylko Kinga, ale członkowie korpusu milczeli jak ryby. Foxy, nie związany żadną przysięgą, powędrował ze swemi bólami do Keyte’a.
 — Nigdy jeszcze w życiu nie zdarzyła mi się tak głupia historja. Zajęli cały gmach, obstawili strażami wewnątrz i zewnątrz, a pracują, jak opętani.