Strona:Rudyard Kipling - Stalky i Sp.djvu/235

 — I cóż to ma do rzeczy? — zapytał Venner, dziewiętnastoletni młodzieniec o czerwonych włosach.
 — Nie będziemy chyba sami sobie robili na złość. Mamy wstąpić do wojska — lub wyjść stąd, tak? Rada najęła Kinga, aby nas uczył, a reszta to głupstwo. Rozumiecie? Może być, czując, że w powietrzu wisi jakaś burza, rektor poszedł po obiedzie wypalić swe cygaro do pracowni Flinta; ale on tak często zaczynał swe wieczory od odwiedzin u któregoś z prefektów, że kiedy niby przypadkiem wstąpił, zapukawszy grzecznie, jak tego etykieta wymagała, nikt go o nic nie podejrzewał.
 — Zebranie prefektów? — zagadnął pytająco, marszcząc brwi.
 — Właściwie nie, panie rektorze. Gawędziliśmy trochę. Nie zechce pan rektor usiąść w tym fotelu?
 — Dziękuję! Co za wygodnisie z was!
 Usadowił się w wielkim, szerokim fotelu Flinta i palił przez chwilę w milczeniu.
 — Dobrze, ale skoro już tu wszyscy jesteście, muszę wam powiedzieć, że przynoszę wieści dla niejednego fatalne.
 Młode twarze spoważniały. Ze słów rektora można było wnosić, że niektórzy z nich z powodu dodatkowych godzin nauki, zostaną wykluczeni od