Strona:Rudyard Kipling - Światło które zagasło.djvu/226

 — Nikt cię nie przejedzie, gdy będę przy tobie. Posuwaj się ostrożnie.
 Wrzawa ulicy przejęła Dicka nerwowym lękiem; przycisnął się więc silnie do ramienia Torpenhowa.
 — Pomyśleć sobie, że twoją stopą musiałem domacywać się rynsztoka! — ozwał się rubasznie, skręcając w bramę parku. — Zostało mi tylko bluźnić Bogu i umrzeć.
 — Strażnikom nie wolno bawić się w nieprzystojne żarty. Na Jowisza, toć to idzie gwardja!
 Dick się wyprostował.
 — Podejdźmy do nich. Chodźmy im się przyjrzeć. Wydostańmy się na trawę i dalejże biegiem! Czuję zapach drzew.
 — Uważaj na niską barjerkę. Doskonale!
 Torpenhow wierzgnął nogą i uderzeniem obcasa wyrwał kępkę trawy.
 — Powąchaj — rzekł. — Ładnie pachnie?
 Dick z całą rozkoszą wciągał w siebie zapach.
 — A teraz bierz nogi za pas i biegnij co siły.
 Przybliżyli się, ile tylko było możliwe, do maszerującego pułku. Chrzęst bagnetów niezatkniętych na broń sprawił, iż Dickowi rozszerzyły się i zadrgały nozdrza.
 — Podejdźmy bliżej. Stoją w kolumnie... prawda?
 — Tak. Skąd wiesz?
 — Wyczułem. Ach, moi chłopcy... moje śliczne chłopaki!
 I ruszył boczkiem przed siebie, jak gdyby mógł ich widzieć.
 — Umiałem-ci ja kiedyś rysować tych drapichróstów. Któż ich teraz będzie rysował?
 — Oni ruszą za chwilę. Nie wyskakuj, gdy zagra kapela.