Strona:Robert Ludwik Stevenson - Porwany za młodu.djvu/292

 — No i cóż ci trzeba? — odpowiedział Alan. — Nie tacy z nich durnie, za jakicheśmy ich brali. Musimy jeszcze, Dawidzie, przebyć Forth... bodaj zczezły deszcze, które syciły tę rzękę, i zbocza górskie, które ją wywiodły!
 — Ale czemuż mamy iść na wschód? — zapytałem.
 — O, tak sobie, na los szczęścia! — odparł Alan. — Jeżeli nie zdołamy przebyć rzeki, powinniśmy spróbować, czy nam się lepiej nie powiedzie na odnodze morskiej.
 — Bród można zdybać na rzece, ale nie na odnodze morskiej — zauważyłem.
 — Pewnie, że brodów tam nie brak, a tu i owdzie trafi się i most, — rzekł Alan, — ale co nam z nich przyjdzie, jeżeli są strzeżone?
 — Dobrze, — mówię mu, — ale rzekę można przepłynąć.
 — Przepłynie ją, kto umie pływać, — odparł Alan, — ale słyszałem, że ani ty, ani ja nie odznaczamy się wielką sprawnością w tej sztuce; co do mnie, to pływam jak kamień.
 — Nie chcę ci odradzać, Alanie, — powiedziałem, — ale zdaje mi się, że wybieramy się z deszczu pod rynnę. Jeżeli tak trudno przedostać się przez rzekę, to sam rozsądek powiada, że z morzem będzie chyba gorsza sprawa.
 — Od tego są łodzie, — rzecze Alan, — chyba że się mylę.
 — Tak i pieniądze — uzupełniłem jego zdanie. — Ale, że nie mamy ani jednych, ani drugich, tedy rzec można, jakoby wcale nie istniały na tym Bożym świecie.
 — Tak sądzisz? — rzekł Alan.
 — A jakże! — odpowiedziałem.

268