Ta strona została uwierzytelniona.
KSIĘŻNICZKA KASIA. Zbyt wy strachliwi, ja nic nie słyszałam.
STARY WIEŚNIAK. Tak, my strachliwi, bo jedno człowieka
Możnego słowo może nas wyrzucić
Z naszej zagrody, a miesiąc posuchy
Spalić doszczętnie wszystkie oziminy
Na naszym płonym gruncie: wichrów, gradów,
Burz i powodzi myśmy niewolnicy;
Na targowiskach strach nam skręca łokcie
I tuż za nami siada przy kominku.
A złe przeczucia tak są nieodstępne
Od nas, jak kucie w drzewie od dzięciołów.
KSIĘŻNICZKA KASIA.
O złych przeczuciach nie mówcie w tym domu.
(OONA wchodzi dzwiami z lewej strony.)
OONA. Ktoś się nam włamał do skarbca! nieszczęście!
Drzwi są otwarte, a złoto skradzione!
(Wieśniacy zaczynają lamentować.)
KSIĘŻNICZKA KASIA. Nie lamentujcie!
(Płacz ustaje.)
Widział tu kto kogo?
OONA. Że też ma dobra pani utraciła
Wszystko swe złoto! Nieszczęście! Nieszczęście!
