Strona:Respha.pdf/170

 — Te już dawno przekwitły. Teraz są róże.
 — Ładne?
 — Ot takie.
 Podałem jej rozkwitły królewsko kwiat z cudnym nabrzmiałym pączkiem drugiego, z łezkami na nich rosy.
 — Ach, dziękuję. Śliczna!
 — Ale nie najładniejsza. Gdybyś sama chciała wybrać... Może wolałabyś białą?
 Miała minkę zakłopotaną i skubała wstążeczkę, w plecioną do warkocza.
 — Przyjdź — prosiłem.
 — Nie.
 Prosiłem już tylko milczeniem, w którem może wyczuła łzy dzikiego chłopca.
 — Możebym przyszła — rzekła wahająco — ale co powie twoja mama?
 — Pocałuje cię — zawołałem radośnie — i poprosi, żebyś sobie sam a wybrała kwiaty.
 I przyszła. Oprowadzałem ją po ogrodzie i rwałem dla niej róże...
 Na tem koniec. — Czy ona z rodzicami wyprowadziła się wkrótce z tych stron, czy to myśmy w tedy na dłuższy czas wyjechali do Warszawy — nie pamiętam. Nigdy się nie dowiedziałem czy ta dziewczynka miała dla mnie trochę sympatji, czy była tylko litościwą, czy tylko lubowniczką kwiatów.