Strona:Respha.pdf/107

 — Nic dziwnego — rzekł ksiądz, — chwila poważna, to i żywot cały staje przed oczami. A to i dobrze. Posłuchamy was.
 W tej chwili huknęło znacznie bliżej i zaraz potem wyraźnie słyszeć się dał łoskot czegoś walącego się. Plebanja zadrżała, zabrzęczały wypadające szyby.
 Milczenie zaległo na chwilę. Marceli szepnął:
 — Musi w szkołę.
 — Nim zaczniemy opowieści, — odezwał się ksiądz spokojnie, — pomódlmy się wpierw dzieci moje, boć co prawda śmierć lata nad nami. Spowiadaliście się już wszyscy, prawda?
 — Wszyscy, księże.
 Ukląkł i oni pouklękali.
 — Panie Boże nasz, — zaczął — w tej ciężkiej chwili, może ostatniej żywota naszego, bądź miłosiernym nam grzesznym, odpuść nam winy nasze i umocnij ducha naszego...
 I z dziwną mocą nasunęły mu się w tem miejscu słowa: —
 ...który wspólny i jeden w nas jest —
 Wypowiedział je głośniej niż inne, jakby za kimś powtarzając — i ciągnął:
 —... abyśmy go ochoczo w ręce Twoje oddali...