Strona:R. Henryk Savage - Moja oficjalna żona.djvu/160

 — Wyjeżdżamy więc? — spytała żywo.
 — Jutro, o pierwszej w południe.
 — Ach! — westchnął Sasza ze szczerym żalem. — Jedziecie już, tak prędko.
 — Ha, ha! — mruknąłem do siebie. — Nie podoba ci się to, widzę!
 Wąsy jego zadrgały ze wzburzenia w chwili gdy wykrzyknął:
 — Wszakże jutro wieczór jest bal hrabiny Ignacjew! Zostałabyś, kuzynko, królową jego! Nie wolno państwu odjeżdżać!
 — Nie mogę dłużej zostać! — szepnęła Helena, starając się go pocieszyć słowami i spojrzeniami.
 — O, tak — rzekłem — żona moja tęskni za uciechami Paryża! — a chcąc zaostrzyć udrękę rywala, dodałem: — Jakże zachwycony będzie Henryk de Saint Germain, gdy cię zobaczy, mia cara sposa. Tedy do widzenia, dziś wieczór.
 Chciałem odejść, gdy nagle przypomniałem sobie Mlle de Launay.
 — Muszę zamienić z tobą słów parę na osobności! — powiedziałem żywo. — Kuzynek zechce przebaczyć tę krótką zwłokę.
 Wyczytawszy coś widocznie w twarzy mojej, usłuchała bezwłocznie.
 — Zaczekaj na mnie, kuzynku, w powozie! — oświadczyła. — Pan małżonek chce mi udzie-