Strona:Przygody Tomka Sawyera tłum. Tarnowski.djvu/243

tu i szklankę wody sodowej i chodziłbym stale do cyrku, kiedy tylkoby przyjechał. Byłyby to wspaniałe czasy!
 — A nicbyś nie odkładał?
 — Odkładał? Poco?
 — No, żeby mieć później z czego żyć!
 — Toby się na nic nie zdało, bo jakby mój ojciec kiedy wrócił, a ja jeszczebym coś miał, to by to zaraz zagarnął, a ręczę ci, że onby wszystko prędko przepił. A co ty zrobisz ze swoją połową, Tomku?
 — Kupię sobie nowy bęben, i prawdziwy miecz, i czerwoną szarfę, i małego buldoga, i ożenię się.
 — Ożenisz się!
 — Tak!
 — Tomku, ty... ty zwarjowałeś!
 — Czekaj, zobaczysz.
 — Tomku, ależ to największe głupstwo, jakie wogóle można zrobić. Patrz na moich starych. Ciągle się tylko bili i kłócili. I to nie na żarty. Pamiętam jeszcze.
 — To niczego nie dowodzi. Dziewczyna, z którą ja się ożenię, nie będzie się biła.
 — Ależ, Tomku, mnie się zdaje, że one są wszystkie jednakowe. Zastanów się! A jakże się ona nazywa, ta twoja dziewucha?
 — To nie jest dziewucha, tylko dziewczyna.
 — Chyba to wszystko jedno. Jedni mówią dziewucha, inni dziewczyna, ale to przecież na jedno wychodzi. No więc, jak ona się nazywa?
 — Powiem ci to kiedyś, nie teraz.
 — Jak chcesz! Ale kiedy ty się ożenisz, to