Strona:Przygody Tomka Sawyera tłum. Tarnowski.djvu/190

 — Kazałaś mu... kazałaś... mu... pójść I zamknąć.
 — Na miłość boską! Nigdy czegoś podobnego w życiu nie słyszałam! I niech mi kto teraz powie, że sny są niczem! Pani Harper musi się zaraz o tem dowiedzieć, zanim godzina minie! Niech mi się teraz wykręca swoją gadaniną o zabobonach! Dalej, Tomku, dalej!
 — O, teraz mi się znowu rozjaśniło jak w dzień. Powiedziałaś, że ja nie byłem zły, tylko psotnik, urwis, i że niema we mnie nawet tyle poczucia odpowiedzialności, co... co... u źrebaka, albo coś podobnego.
 — Tak mówiłam, Bóg mi świadkiem, że tak! Dalej, Tomku!
 — A potem zaczęłaś płakać...
 — Tak jest. Tak. Nie po raz pierwszy. A potem?...
 — A potem pani Harper zaczęła płakać, i mówiła, że Joe jest taki sam, i żałowała, że go zbiła za śmietanę, którą sama wylała...
 — Tomku! Duch Święty był z tobą! Twój sen był jasnowidzeniem! Boże, bądź mi miłościw!... Dalej, Tomku!
 — Potem Sid powiedział... powiedział...
 — Zdaje mi się, żem nic nie mówił! — wtrącił Sid.
 — Tak, tak, mówiłeś! — poświadczyła Mary.
 — Siedźcie cicho, niech Tomek mówi! Więc co on powiedział?
 — Powiedział... zdaje mi się... powiedział, iż