Strona:Przygody Tomka Sawyera tłum. Tarnowski.djvu/105

 — Mówiąc o zmarłych, nie można być nigdy dość ostrożnym, Tomku!
 Rozmowa znowu się urwała. Nagle Tomek chwycił towarzysza za ramię i szepnął:
 — Cyt!
 — Co to, Tomku? — i obaj przylgnęli do siebie, a serca im biły.
 — Cyt! Znowu! Nie słyszysz?
 — Nie...
 — Tam! Słyszysz teraz?
 — O Boże, Tomku, idą! Idą z pewnością! Co mamy robić?
 — Nie wiem. Jak myślisz, zobaczą nas?
 — Och, Tomku, oni widzą w ciemności, jak koty. Poco tu przychodziłem!
 — Nie bój się. Nie sądzę, żeby nam chcieli coś zrobić. Przecież my nie robimy nic złego. Zresztą siedźmy cichutko, może nas wcale nie zauważą...
 — Tak, Tomku, siedźmy cichutko... Boże, drżę cały!
 — Słyszysz?
 Chłopcy pochylili do siebie głowy i ledwie śmieli oddychać. Jakieś stłumione głosy dolatywały z drugiej strony cmentarza.
 — Patrz, widzisz? — szepnął Tomek. — Co to?
 — To ognie djabelskie. Tomku, to okropne!
 Kilka niewyraźnych postaci zamajaczyło w ciemności. Staroświecka latarnia rzucała na cmentarz niezliczone plamki światła. Huck szepnął z przerażeniem:
 — To djabły! Na pewno! Aż trzy! O Boże!