Strona:Przygody Alinki w Krainie Cudów.djvu/79

 — Na imię mi Alinka, proszę Waszej Królewskiej Mości.
 — A któż są oni? — zagadnęła królowa, wskazując trzech ogrodników, leżących plackiem na ziemi, z grzbietu bowiem zupełnie byli podobni do siebie, jak i do reszty towarzystwa.
 — Skąd to mam wiedzieć — rzekła Alinka, zdziwiona własną odwagą. — To nie moja rzecz!
 Królowa ze złości stała się szkarłatną i, obrzuciwszy ją jadowitem spojrzeniem, wrzasnęła:
 — Ściąć jej głowę, ściąć, ściąć!
 — Cóż za głupstwo! — rzekła Alinka głośno i stanowczo, poczem umilkła.
 Król ręką swoją musnął ramię królowej, mówiąc łagodnie:
 — Zważ moja droga, to tylko dziecko.
 Królowa niechętnie odwróciła się od małżonka i rozkazała waletowi:
 — Podnieś ich!
 On spełnił polecenie swej pani nader ostrożnie, posługując się nogą, poczem monarchini zawołała:
 — Powstańcie!
 Trzej ogrodnicy zerwali się z ziemi, kłaniając się królowi, królowej, dzieciom królewskim i innym dostojnikom.
 — No dosyć, już dosyć! — gniewała się kró-