węglem, miałem węglowym, węglem brunatnym, torfem, trociną drzewną i korą garbarską.
Fig. 17._Fig_017.jpg)
|
Figura 17 przedstawia ruszt tego rodzaju w przekroju pionowym podłużnym, przy kotle parowym na 5 stóp średnicy, z rurą ogniową na 2½ stóp średnicy. W kotle tym a przedstawia mostek ogniowy, bbb są to 3 poziome belki, na których opierają się wangi rusztowe. Sztaby rusztowe są to krótkie stopnie odlane razem z wangami. Kąt nachylenia rusztu wynosi zwykle 45°, lecz dla węgla brunatnego daje się ten kąt nachylenia 38°. Ładowanie węgla na ruszty, uskutecznia się tu za pomocą skrzynki d, z któréj spada ciągle świeży węgiel, w miarę spalenia się go na ruszcie.
W kotle, a raczéj w rurze ogniowéj, znajduje się popielnik służący do odbierania spadającego z rusztu popiołu i spalonego węgla, pomiędzy belką b i ścianą szczytową kotła. Drzwiczki e otwierają się na dół, służą do rozpalania ognia pod kotłem.
Inżynier Chobrzyński był pierwszym, który na kolejach francuzkich wprowadził swojego pomysłu ruszty schodowe, służące do niszczenia, czyli do trawienia dymu, uchodzące tamże pod nazwiskiem dymochłonów albo dymotrawów schodowych (La grille fumivore à gradins).
| Przewod. dla mech. | 6 |
