Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/92

– 46 –

cioł téj saméj wielkości, pozostawiono z ogniskiem zwyczajném. Próby długi czas jak najstaranniéj wykonywane, dały następujący rezultat:
 Powierzchnia ogniska u p. Duméry wynosiła 62, powierzchnia zaś rusztów w drugim kotle wynosiła 68 decymetrów kwadratowych. Używając węgla z Saarbrücken, spalono przez godzinę na przyrządzie p. Duméry 60 do 120 kilogramów węgla, a na zwyczajném ognisku tylko 56 do 107 kilogramów. Jeden kilogram węgla wyparował: pierwszym sposobem: 5,34 do 6,55 kilogramów wody; a drugim sposobem zaledwie 5 kilogramów. Komissya przekonawszy się więc o zadawalających wypadkach, a mianowicie, że jego system opalania przynosi oszczędności w materyale opałowym około 24%, udzieliła p. Duméry nagrodę Montyon'a.
 W ognisku tém, podług twierdzenia p. Duméry, wypełnione są wszystkie teoretyczne warunki dobrego palenia. Dogodności zaś praktyczne są następujące: Ogień jest ciągły i nie przerywany; palaczom nie dokucza gorąco promieniujące z otwartego ogniska, a nawet drzwiczki mniéj się rozpalają. Ruszta trwają daleko dłużéj. Siła ogrzewająca jest większa, a ztąd oszczędność materyału opałowego dochodzi do 24%. Nie ma dymu, ilość spalonego węgla może być bardzo rozmaita, znajduje się bowiem w granicach od 1 do 6. Rozpalanie odbywa się prędko, a szczególniéj dogodna jest możność podniecania w każdéj chwili palenia, kiedy tego zachodzi nagła potrzeba, jak np. przy nagle powiększających się oporach w maszynach poruszających warsztaty, na kolejach żelaznych, przy wznoszeniu się pociągu na spadki, albo na statkach parowych spotykających wiatry, silne prądy wodne, lub téż kiedy statek na mieliźnie osiędzie.
 Ruszta schodowe wielkie oddają usługi przy kotłach lądowych, kiedy je chcemy opalać złemi gatunkami węgla, drobnym