Przepisanemu egzaminowi podlegają nie tylko sami maszyniści kierujący parowozem, lecz także i ich pomocnicy, którzy w niektórych wypadkach, sami prowadzą maszynę.
Indywidua użyte przez maszynistę jako zwyczajni palacze, nie są obowiązane składać egzaminu dla pomocników przepisanego.
Kandydat starający się o przypuszczenie go do egzaminu na maszynistę, winien udowodnić przed komissyą egzaminacyjną, że posiada dostateczne usposobienie i kwalifikacyą do prowadzenia lokomotywy, iż takowe przymioty nabył przynajmniéj sześcio-miesięczną praktyką przy jakiéj lokomotywie. Oprócz tego powinien kandydat złożyć dowód, iż posiada skończonych lat 18, (Prawo z 1 września 1866 r.) i świadectwo konduity od miejscowego burmistrza.
Egzamin dzieli się na ustny przed komissyą egzaminacyjną oraz na praktyczny przez odbycie próbnéj jazdy.
Kandydaci powinni udowodnić zupełną znajomość konstrukcyi maszyny i kotła parowego, powinni oprócz tego być obeznanymi ze skutkami wypływającymi z zaniedbania swoich obowiązków, oraz ze środkami zapobiegającymi eksplozyi kotłów.
Przy egzaminowaniu pomocników, należy zwracać uwagę jedynie na mniejsze obowiązki służbowe. Wiadomości dotyczące specyalnéj służby, przepisów sygnałowych, instrukcyi służbowéj i t. d. nie należą do zakresu tego egzaminu.
Egzamin praktyczny odbywać się będzie przy zapalonéj maszynie, ze sposobu obchodzenia się z takową, obsługi i kierowania w czasie jazdy.
Kandydat otrzyma świadectwo po złożonym egzaminie.
Jeżeli egzamin nie wypadl pomyślnie, może takowy kandydat po upływie roku powtórzyć; jeżeli jednak wskutek powtórnego egzaminu, uznany został za niezdolnego, po raz trzeci nie może być przypuszczonym.
