kurkami, z których najniższy znajduje się 4 cale nad podniebiem ogniska, następny 3 cale wyżéj od piérwszego, a trzeci o 3 cale wyżéj od drugiego.
Te trzy wodostany oznaczone są także zewnątrz kotła na wodoskazie szklannym. Środkowy wodostan należy za normalny uważać.
Do zasilania kotła używa się dwóch inżektorów Giffarda, które stósownie do § 9 regulaminu, dostarczają wody do kotła za pomocą wentyla zasilającego, znajdującego się na tymże kotle.
Odnośnie do § 15 regulaminu, dopuszczalne ciśnienie względne pary w kotle wynosi 120 funtów na cal □.
Rok zbudowania kotła N.
Numer bieżący fabryczny N.
Berlin, 15 listopada 1870 r.
Podpis. A. Borsig.
Kocioł powyżéj opisanego parowozu Nro 2630, wypróbowany został pod względem policyjno technicznym na dniu 15 listopada 1870 r. w fabryce machin A. Borsig, na zasadzie regulaminu z dnia 31 sierpnia 1861 r. i takowy znaleziono w zupełności zgodnym z dołączonym tutaj opisem i regulaminem.
Kocioł poddany został ciśnieniu 240 funtów na cal □ przy obciążeniu klap bezpieczeństwa, przyczem forma kotła, ani téż ogniska, żadnéj nie uległa zmianie. Próbowano również natężenie sprężyn, które znaleziono właściwém.
