Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/550

– 504 –

 Grubość blachy żelaznéj użytéj do budowy kotłów nie powinna nigdy 15 millimetrów przekraczać. Płaskie części kotła mogą być z grubszéj blachy robione. Kotły po uskutecznionéj próbie opatrują się właściwym stęplem.
 Kotły z płaskiemi ścianami nie ulegają próbie, jeżeli ciśnienie pary mającéj w nich działać, półtory atmosfery nie przekracza.
 Na każdym końcu kotła parowego, daje się wentyl bezpieczeństwa. Drążki i ciężary również opatrują się cechami.
 Paromierz czyli manometr, umieszcza się na kotle naprzeciwko stanowiska maszynisty, a nigdy na rurach komunikacyjnych. Kotłom przy maszynach stałych, działającym pod ciśnieniem niższém od 4-ch atmosfer, daje się manometry merkuryalne.
 Linia wodna w kotle, oznacza się wyraźną kréską na kotlinie, która przynajmniéj jeden decimetr nad kanałem ogniowym, leżeć powinna. Pływak z świstawką parową, natychmiast powinien znak dawać jak tylko woda opadnie na 5 centymetrów pod wyżéj rzeczoną kréską.
 Każdy kocioł powinien posiadać: pływak, wodoskaz szklanny i kurki probiercze.
 Właściciele kotłów i maszyn powinni posiadać przyrządy bezpieczeństwa zapasowe, oraz odpowiednią ilość merkuryuszu do napełniania manometrów.
 Lokomobile i w ogólności maszyny przenośne, próbują się na podwójną wytrzymałość, jeżeli kotły opatrzone są rurami; w innych razach stósują się wyż wyszczególnione przepisy. Używa się przy nich manometru zamkniętego.