Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/548

– 502 –

 Inżynierowie górniczy mają dozór nad kotłami i maszynami parowemi.
 Maszyny parowe kolei rządowych, próbują się przez inżynierów tychże kolei.
 Co do grubości ścian kotła z blachy żelaznéj i miedzianéj, służy ta sama tablica co i dla Francyi.
 Każdy kocioł, który służy do produkowania pary, ciśnienia wyższego nad ciśnienie jednéj atmosfery, próbować należy na potrójną wytrzymałość.
 Kotły mogą być próbowane w warsztatach konstrukcyjnych, ale wtedy fabrykant podaje prośbę do właściwego urzędu, w któréj się wymienia firma warsztatów, przeznaczenie kotła, materyał, forma, jego rozmiary, grubości ścian i ciśnienie pary. A gdy kocioł ma być wzięty do użytku, przedsiębiorca powinien zrobić podanie, w którém prócz rzeczonéj próby, wyszczególnić powinien:
 Średnicę klap bezpieczeństwa i ich obciążenie.
 Rodzaj manometru i rozległość jego skali.
 Opis wodoskazu.
 Powierzchnię ogrzewalną kotła bezpośrednią i pośrednią.
 System maszyny, jéj siłę w koniach parowych, średnicę tłoka, długość skoku i liczbę obrotów.
 Do uskutecznienia próby wodnéj, przedsiębiorca wszystkiego dostarcza i koszta takowéj ponosi. Jeżeli jednak próba gdzieindziéj odbytą została, należy przedstawić świadectwo gubernatora prowincyi, w któréj rzeczona próba miała miejsce. Wszelkie kotły, które wypróbowane zostały, otrzymują stempel oznaczający ciśnienie pary pod jakiém pracować mają.
 Tylko doświadczeni i zdolni rzemieślnicy mogą być palaczami i maszynistami.
 Inżynierowie powinni przynajmniéj raz w rok, kotły pod ich dozorem będące zrewidować i szczegółowy o tém raport gubernatorowi prowineyi przedstawić. W razach wątpliwych, gubernator zarządza powtórną próbę.