Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/512

– 466 –

Fig. 177.
 Figura 177 przedstawia rozjazd wraz z szynami odbojowemi. Jeżeli z kierunku kolei xy wychodzi w bok druga koléj xy′ w takim razie jedna szyna, musi zawsze drugą szynę przecinać, jak się to na rysunku przedstawia, gdzie przy e szyna ab przecina szynę cd. Aby śladokręgi kół mogły przechodzić tak w kierunku xy jak xy′, przerywa się przy e obie przecinające się szyny ab i cd, a przerwa taka pomiędzy szynami, powinna mieć przynajmniej 2 cale. Ten sposób byłby dostateczny przeciwko wykolejeniu się pociągu, gdybyśmy nie mieli na względzie, iż koléj nie znajduje się częstokroć w zupełnym porządku, że koła mogą być czasami wadliwie ustawione, a w skutek tych przyczyn koła wadliwe uderzając o kąt bed, – spowodowaćby mogły również wykolejenie się pociągu. Z téj przyczyny, końce szyn ce i ae przedłużają się w ten sposób, jak kropkami na rysunku oznaczono, a na przeciwnéj stronie kolei tuż obok szyny, w odległości 2 do 2½ cali, daje się jeszcze osobne kawałki szyn fg i hi na 3 do 10 stóp długości, które zmuszają koła zachowywać ściśle przepisany im kierunek. Szyny takie nazywają się szynami odbojowemi (Zwangschienen). Robi się je zwykle albo ze starych szyn, lub téż po prostu z żelaza kutego i łączy z głównemi szynami za pomocą śrub, w odległości 2 do 2½ cali od szyny. Dawnymi czasy, cały ten kąt e w którym się szyny krzyżują czyli przecinają, robiono z żelaza lanego, a przytwierdzano szyny na wielkiéj płycie żelaznéj. Jeżeli płyta była dosyć mocną, a konstrukcya rozjazdu dobrą, system ten nic nie miał przeciwko sobie. W ostatnich jednakże czasach, zwrócono większą uwagę na