Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/462

– 416 –

ne telegrafy optyczne, do dawania najpotrzebniejszych znaków. Gdy jednak przesyłanie takowych, z powodu nie sprzyjającego stanu powietrza, albo téż niedbalstwa dróżników, nie odbywało się zawsze należycie, zatém wiele dróg żelaznych, prócz telegrafów optycznych, wprowadziło jeszcze w użycie telegrafy elektryczne dzwonkowe, które właściwie do kategoryi telegrafów akustycznych należą. Skutkiem takiéj zmiany systemu sygnalizowania, pozmniejszano liczbę dróżników; a nawet niektóre koleje zupełnie zarzuciły, choć nie właściwie, telegrafy optyczne.
 Najpiérwszy taki dzwonek urządził Leonhard zegarmistrz berliński; następnie Kramer w r. 1847 na przestrzeni z Magdeburga do Bukau, a w końcu zupełnie je udoskonalili: Siemens i Halske w Berlinie, a Teirich w Wiedniu.
 Dzwonki te na drogach żelaznych niczém inném nie są, jak tylko wprawieniem w ruch elektromagnesu, który w skutek prądu galwanicznego, swoją kotwicę przyciąga, bardzo lekko zaczepiony młotek luzuje i spuszcza, a tém samém przyrząd spadający, będący w spoczynku, do ruchu zmusza. Przyrząd ten spadający, z pomocą swojego ciężaru, robi w dzwon odpowiednią liczbę uderzeń, następnie się zatrzymuje, podnosi znowu młotek spadający i zatrzymuje go przy elektro magnesie. Młotek ten jest znowu przygotowany do ruchu, jak tylko działanie prądu nastąpi.
 Przyrządy dzwonkowe na drogach żelaznych, mieszczą się zwykle w domkach dróżniczych i urządzone są w ten sposób, że przyrządy spadające, czyli dzwoniące znajdują się wewnątrz domków, po nad drzwiami, lub z boku takowych, a zaś same dzwonki umieszczone są nad dachem domków.
 Dzwonki takie rozmaicie są zbudowane, wszystkie jednak w ogólnym swoim mechanizmie podobne są do siebie. Urządzone jednak przez Siemens’a i Halske’go z powodu swojéj pewności, okazały się być najpraktyczniejszymi; dla tego téż w Niemczech, Polsce i Rosyi najwięcéj są w użyciu.