1. Za mała wytrzymałość ścian kotłowych, szczególniéj gdy kotły są bardzo dawno w użyciu [1].
Blacha żelezna, z któréj kocioł jest zbudowany, podlegając wpływom różnéj temperatury, rozmaitym zmianom powietrza, niszczącemu wpływowi wody i materyałów opałowych, jak niemniéj, w skutek czyszczenia i drobnych reparacyj, znacznie traci na swojéj grubości. Dla tego ciągle trzeba zwracać na to uwagę w czasie biegu maszyny, aby nie dopuścić wyższego ciśnienia pary nad to, jakie jest przepisane, a to dla tego, aby nie spowodować nagłéj eksplozyi.
Przy nowym nawet kotle, nadmierne podwyższenie ciśnienia pary, sprawić może jego osłabienie, a następnie eksplozyę.
2. Kamień kotłowy. Mimo najusilniejszego starania aby mieć czystą wodę do zasilania kotła, prawie nigdy nie znajdujemy zupełnie czystéj. Każda woda zanieczyszczona jest zwykle jakiemi solami, lub cząstkami ziemno-wapiennemi.
- ↑ Obacz: Notice sur les explosions et ruptures dʼappareils à vapeur par M. Th. Lorieux ingénieur en chef des mines. W broszurce téj na str. 9 zacytowaną jest formuła przez rząd francuzki okólnikami ministeryalnem zd. 12 lipca 1828 i 17 grudnia 1848 r. zalecona, podług któréj, należy dawać grubość ścianom kotłów parowych, budowanych tak z blachy żelaznéj kutéj, jako téż i z blachy miedzianéj. Formuła ta (przyjęta także i przez rząd belgijski) jest następująca: e = 1,8 (n—1) d + 3; gdzie e oznacza grubość blachy; 1,8 spółczynnik stały; n liczbę atmosfer pary, pod jaką kocioł ma pracować; — 1 ciśnienie powietrza atmosferycznego działającego na zgniecenie kotła; d średnicę kotła w metrach, a + i millimetry, liczba stała, jaką należy jeszcze za każdym razem dodawać. Podstawiając wartości za n i za d, wartość na e wypadnie w millimetrach Obacz również: Die Ursachen der Dampfkesselexplosionen, von Georg Kosak, Wien, 1870.
