Na wewnętrznéj stronie obwodu koła A, umieszczone są co 5 ząbków cyfry arabskie oznaczające minuty: 10, 20, 30, 40, 50, podchodzące pod kółko m obwiedzione flanelą, nasycone olejną farbą niebieską, i te cyfry za pomocą kółka m nasmarowane farbą, odbijają się co 5 ząbków na brzegu tasiemki w punkcie n oznaczając 10, 20 ... i 50 minut. Tasiemka idzie jeszcze daléj przez kółko B i C przylegając do kółka D, na którém umieszczone są znowu liczby rzymskie, oznaczające godziny od I aż do XII. Godziny te smarują się znowu takąż samą farbą niebieską za pomocą kółka o i wybijają na tasiemce za pomocą młotka p, poruszającego się raz co 30 dziurek, czyli co 60 minut. Młotek p poruszany jest ślimakiem q osadzonym na kółku zachwytowém g, który to ślimak, podniósłszy żebrem r drążek s również opatrzony żebrem, opuszcza go raptem w chwili, kiedy liczba godzinowa przebiega, uderzając tymże młotkiem o tasiemkę, wytłacza tym sposobem godzinę na krawędzi paska w tém właśnie miejscu, gdzie 60-ta minuta przypada. Sprężynka t służy do odciągania napowrót młotka od tasiemki tak długo, dopóki znów 30-ta dziurka, czyli 60-ta nie nadejdzie minuta. Ruch ten maszynki powtarza się ciągle, dopóki cały zwój tasiemki nie zostanie wycechowany [1].
- ↑ Tachometr do kontrolowania ruchu na drogach żelaznych, kosztuje w Warszawie u wynalazcy rs. 200, maszynka zaś do przygotowania taśmy rs. 300. Tachometr p. Praussa w r. 1869 otrzymał przywiléj 10-letni na Rossyę i medal złoty na wstędze śgo Stanisława do noszenia na szyi, na ostatniéj petersburgskiéj wystawie. Aparat ten posiada także przywiléj na Austryę i Francyę. Aparata takie znajdują się w użyciu na drogach żelaznych: Warszawsko-Wiedeńskiéj i Warszawsko-Bydgoskiéj, W. Terespolskiéj, połnocnéj-francuzkiéj i na drodze żelaznéj Mikołajewskiéj.
