Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/338

– 292 –

gnały do zahamowania, zawsze jednak upłynie 10, 15 do 20 sekund, nim skutek hamulców nastąpi, a przez ten czas może nastąpić wielkie nieszczęście, któreby nie miało miejsca, gdyby służba hamulcowa, natychmiast po danym sygnale powinność swoją spełniła. Słowem, można z całą pewnością powiedzieć, że uniknęłoby się nie jednego wielkiego nieszczęścia, a przynajmniéj nie przybrałoby ono tak kolosalnych rozmiarów, gdyby przy pociągu znajdowały się hamulce automatyczne, czyli samodziałające, powinność swoją spełniające bez pomocy ręki ludzkiéj.
 Zasada takich hamulców opiera się na tém przypuszczeniu: że hamulce stają się w téj saméj chwili potrzebne, jak tylko uderzają o siebie bufory.
 Do téj kategoryi należą hamulce: Bunnet’a, Stephenson’a, Tourasse’go, Riener’a i Guerin’a.
 Przy hamulcach znowu Molinot’a i Pronnier’a, przyjęta została inna zasada: a mianowicie, że hamulce powinny natychmiast działać, jak tylko haki pociągowe przestały być napiętymi.
 Piérwszy tego rodzaju hamulec skonstruował anglik Bunnet. Klocki hamulcowe w jego systemie, przyciskane są do obwodu kół za pomocą sztang mogących się przesuwać, które łączyły się z trzonami buforowemi; pomiędzy sztangami posuwistymi a trzewikami hamulcowymi, znajdują się resory, których konstrukcya odpowiadała doznawanemu przez nie ciśnieniu. W podobny sposób działa i hamulec Stephensona.
 Hamulec Rienera. Konstrukcya tego hamulca opiera się na zasadzie, że skutek hamulca wtedy jest potrzebny, kiedy wagony a tém samém bufory o siebie uderzają. W miarę powiększania lub zmniejszania się ciśnienia buforów, zwiększa się lub pomniejsza w tym samym stosunku i działanie hamulców.
 Hamulec ten przedstawiają figury 134–136. Trzon buforowy b opatrzony jest dwoma resorami, z których spiralny s,