Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/334

– 288 –

ją dwa tłoki, zawsze leżące obok siebie, ile razy hamulce są zluzowane.
 Jeżeli mamy pociąg zahamować, otwieramy komunikacyę pomiędzy rurami i rezerwoarem, obejmującym ściśnione powietrze. Powietrze to wchodzi pomiędzy tłoki cylindra, i rozpycha je w strony przeciwne. Z tłokami złączone są pręty pociągowe, bezpośrednio połączone z hamulcami, które rzeczone hamulce do obręczy kół przyciskają. Zwyczajne ciśnienie zgęszczonego powietrza, wynosi 40 funtów na cal □, a zatem ciśnienie każdego tłoka 10-cio calowéj średnicy z formuły (3,141 × 5² × 40), wynosi 3141 funtów.
 Dnia 17 września 1868 r. wykonano w Anglii próby z dobrym skutkiem na pociągu, którego 7 wagonów opatrzonych było hamulcami tego rodzaju; aparat kierowany był przez maszynistę, przyczem hamulec tendrowy był także czynnym.
 Hamulce elektro-magnetyczne. Jeszcze w roku 1840 anglik Grower otrzymał patent na zastósowanie elektro-magnetyzmu, do hamowania pociągów na drogach żelaznych.
 Następnie w r. 1856 tego samego rodzaju hamulce konstruował Achard. Siłę potrzebną do hamowania, udziela tutaj siła żywa kół wagonowych, a uruchomienie hamulców odbywa się za pomocą elektro-magnetyzmu. Przenoszenie siły żywéj z kół na hamulce, uskutecznia się za pomocą tarczy mimośrodowéj x na osi koła umocowanéj (fig. 131–133), którą przyciska drążek p za pomocą mimośrodu, przyczém porusza się i kółko zatrzaskowe y za pomocą klamki z. Na walcu w, na którym znajduje się zatrzask, znajduje się i cylinder magnetyczny c, składający się z kilku magnetycznych pierścieni. Na każdéj stronie cylindra c znajduje się luźna mufa u, na któréj umieszczone są dwie tarcze s z miękkiego żelaza.
 Mufy te służą jednocześnie do nawijania łańcucha, który jest w związku z drążkiem q i walcem w i uskutecznia przyciskanie kloców hamulcowych do obręczy koła. Prąd elektryczny