Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/332

– 286 –

mna wody znajdująca się w rurze, zostanie całém ciśnieniem pary kotła przytłoczona, która działając za pomocą tłoka cylindra na mechanizm hamulcowy, wszystkie hamulce w tym samym momencie do obręczy kół przyciśnie.
 Aby hamulce zluzować, potrzebuje tylko maszynista zamknąć komunikacyę pary pomiędzy kotłem i rurą, w skutek czego drążki hamulcowe a tém samém i hamulce, przy pomocy tak zwanéj sprężyny odbojowéj, do pierwszego swego stanowiska powrócą.
 Hamowanie tym sposobem odbywa się bardzo szybko. Większe lub mniejsze otworzenie wentyla parowego pomiędzy kotłem i rurą, sprawia większe lub mniejsze tarcie hamulców o koła. Jednę tylko, lecz bardzo ważną przeszkodę, stanowi mróz w zaprowadzeniu tych racyonalnych hamulców, gdyż jeżeli rury nie zabezpieczone są dokładnie od zamarzania złym przewodnikiem cieplika, mogą w czasie wielkich mrozów pękać i cały pociąg na niebezpieczeństwo narazić.
 Hamulce pneumatyczne Kendallʼa. Jeszcze w roku 1854 proponował Andraud hamulce ze ściśnioném powietrzem, a dopiéro od 3-ch lat na kolei londyńskiéj i dowerskiéj, czynnymi są hamulce tego rodzaju.
 Co powiedzieliśmy wyżéj o hamulcach hydraulicznych, to samo da się zastósować i do hamulców pneumatycznych, czyli że urządzenie obu bardzo jest do siebie podobne, z tą tylko różnicą, że siłę w rurach wydobywa się tutaj za pomocą ściśnionego powietrza. Zgęszczone czyli ściśnione powietrze, prowadzi się do zbieralnika żelaznego kutego, który komunikuje z rurami rozchodzącemi się po nad wagonami. Do kontrolowania ciśnienia powietrza używa się tutaj manometru, a do regulowania tego ciśnienia, umieszcza się w odpowiednićm miejscu klapa bezpieczeństwa. Rury prowadzą powietrze ściśnione do cylindra żelaznego lanego 10-cio calowéj średnicy, w którym się znajdu-