klamkę na kółko zatrzaskowe, a tym sposobem wstrzymuje się obrót bębna o (fig. 129 i 130). Za pomocą koła zamachowego u, człowiek obsługujący hamulce, może ich działanie zwiększać lub pomniejszać, a nawet zupełnie przerwać.
| Fig. 129. | Fig. 130. | |
_Fig_129.jpg)
|
_Fig_130.jpg)
|
Hamulce hydrostatyczne Ezra Milleʼsa. Pod całym pociągiem idzie rura napełniona wodą, pomiędzy każdą parą wagonów opatrzona giętkim łącznikiem, który jest tak urządzony, że przy odczepianiu wagonów, nie traci się wody; czemu zapobiegają właściwie urządzone wentyle. Od rury głównéj rozchodzą się rury boczne do małego cylindra, umieszczonego pod każdym wagonem, posiadającym hamulec. Każdy z tych cylindrów opatrzony jest tłokiem, który znowu łączy się w odpowiedni sposób z mechanizmem hamulcowym. Na przednim końcu pociągu, dzieli się główna rura na dwa ramiona, z których jedno, złączone jest z tendrem, a drugie z kotłem parowozu, i oba te końce dostępne dla maszynisty, opatrzone są wentylami, mogącemi się według potrzeby otwierać albo zamykać.
Zwyczajnie główna rura złączona jest tylko z tendrem w taki sposób, że ciśnienie wywierane na tłok cylindra, jest wtedy tylko bardzo małém, niesprawiającém żadnego skutku na hamulce. Jeżeli zaś zamkniemy komunikacyę z tendrem, a natomiast otworzymy z kotłem parowozu, to natychmiast cała kolu-
