Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/329

– 283 –

dnak wymaganiom zadosyć uczynić, a przytém o ile można zmniejszyć służbę hamulcową, łączono pewną liczbę hamulców ze sobą za pomocą lin, żelaznych prętów i łańcuchów, a tém samém zrobiono pomiędzy nimi nieprzerwany związek. Urządzenie to dawało takie korzyści, że z jednego punktu pociągu, można było naraz wszystkiemi hamulcami kierować, przez co osiągało się nie tylko dokładniejsze hamowanie, ale zarazem większą oszczędność obręczy, szyn i kloców hamulcowych, jak również wielką oszczędność i w kosztach ruchu, przez zmniejszenie liczby osób, do obsługi hamulców potrzebnych.
 Aby dać pojęcie o przyrządach tego rodzaju, opiszemy tu hamulec wiązany Extera, będący w użyciu na drogach żelaznych bawarskich od r. 1847.
 Przyrząd ten polega na kombinacyi zwyczajnych hamulców z wieloklubem (Flaschenzug), którego lina lub łańcuch, napina się za pomocą zawieszonego na nich ciężaru, umieszczonego w jednym z wagonów towarowych (fig. 127—130).
 Bęben o umieszczony nad sufitem wagonu (fig. 127) dźwiga na mniejszym krążku ciężar g zawieszony na łańcuchu, a na większym ma nawiniętą linę s, która przechodzi przez krążek r utwierdzony na drążku p, a ztamtąd biegnie po krążkach r¹ do następnych wagonów, gdzie za pomocą odpowiedniego przyrządu, łączy się z innymi hamulcami. Długi drążek p umocowany na ścianie szczytowéj wagonu, działa na hamulec za pomocą drążka z, który to hamulec, dotyka kół tylko z jednéj strony, a który na rysunku jest widzialnym. Na bębnie o znajduje się koło zatrzaskowe (Sperrad), o które zaczepia klamka i nie pozwala opadać na dół ciężarowi g.
 Jeżeli chcemy hamować, odczepia się klamkę, ciężar g opada na dół i wytęża linę s, która znowu drążek p i hamulce porusza. Luzowanie hamulców odbywa się za pomocą odpowiedniego obrotu koła zamachowego u przez co nawija się łańcuch na bęben, na którym zawieszony jest ciężar g; w końcu zaczepia się