Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/323

– 277 –

pomocą których można było pojedyncze wagony odczepiać, nie zatrzymując pociągu. Przyrządy te składały się z rozmaitych drążków, dowcipnie z sobą skombinowanych, którymi manewrować mogli maszyniści ze swojego pokładu. Przyrządów tych używano dla oszczędności czasu, szczególniéj przybywając na stacye pośrednie, gdzie maszyny musiano wodą zasilać, lub gdzie musiano zostawiać wagony z tyłu pociągu idące, a przeznaczone dla kolei bocznych, aby w tym ostatnim razie, nie było potrzeby zatrzymywać reszty pociągu. Ponieważ jednak takie przyrządy ze strony służby kolejowéj, wymagały bardzo wielkiéj przezorności i nieraz dawały powody do rozmaitych wypadków, użycie ich przeto coraz więcéj stało się ograniczoném.
 Należy tu jeszcze wspomnieć o łącznikach bezpieczeństwa, które ostatniemi czasy w rozmaity sposób konstruowano, aby umożebnić łączenie i rozłączanie wagonów z podłużnego boku tychże wagonów, nie potrzebując wchodzić na szyny pomiędzy bufory, przez co wydarza się jak wiadomo, tak wielka liczba nieuleczonych kalectw i wypadków śmierci. Z pomiędzy wielkiéj liczby tego rodzaju projektów, zasługuje tutaj na uwagę system Osborna, używany w Anglii, który przedstawiają figury 122–125. Stanowi on pewną kombinacyę osi aa i drążków bbʼ za pomocą któréj, jeden robotnik stojący z boku wagonu, obracając oś a, za pomocą drążka b jako korby na pół okręgu koła, drążkiem bʼ może wrzucić strzemię cc jednego wagonu na haki dd drugiego wagonu. Za pomocą tego przyrządu, odbywa się i luzowanie łącznika, a robotnicy nie potrzebują wcale wchodzić pomiędzy bufory wagonu. Do téj manipulacyi jednak potrzeba wielkiéj ostrożności i zręczności robotnika, a łańcuchy pomocnicze, haki pociągowe i bufory, powinny się znajdować na jednéj płaszczyźnie pozioméj.