żystość [1].– Cztery są główne metody, zastósowania gummy do buforów i resorów pociągowych, a mianowicie:
a) Podług systemu Bergue’a, używa się gumma w formie pojedynczych obrączek lub krążków 100 do 150 millim. średnicy a 20 do 50 millim. grubości. Obrączki te czyli krążki, opatrzone są w środku otworami, któremi nawdziewają się na trzon buforowy, a cieńkiemi płytkami żelaznemi oddzielają się od siebie.
b) Podług systemu amerykańskiego, przedstawia gumma jeden wydrążony cylinder. Cylinder ten ód zewnątrz opatrzony jest pierścieniami żelaznymi kutymi; w miarę większéj albo mniejszéj liczby tych pierścieni, można nadawać resorowi większą lub mniejszą sprężystość. Wewnątrz wydrążonego cylindra, znajduje się spiralna sprężyna, nie dozwalająca przylgnąć gum-
- ↑ W roku 1845 W. C. Fuller i Karol Bergue, otrzymali przywiléj w Anglii, a w r. 1847 we Fraucyi, na wyrabianie buforów kauczukowych.
Ulepszone bufory gummowe Spencera ukazały się dopiéro w użyciu w r. 1853, a Werthera głównego inżyniera w Norymberdze, w końcu 1866 r.
Przyrządzanie kauczuku przedstawiało z początku bardzo wielkie trudności; podług dawnéj metody, zanurzano gummę w roztopionéj siarce, lub téż mieszano ją z siarką i poddawano temperaturze 70° R.; lub rozpuszczano kauczuk w oleju terpentynowym, nasyconym wprzódy siarką. W nowszych czasach udało się lepiéj spreparować kauczuk, tak, że temperatura powietrza, żadnego wpływu na jego sprężystość nie wywiera. Głównym warunkiem przy fabrykacyi, jest zachowanie właściwego stopnia temperatury, a mianowicie temperatury pary 2½ do 3-ch atmosfer ciśnienia; jeżeli się bowiem użyje wyższego ciśnienia pary, w takim razie massa będzie się kurczyć i pękać. Ważnem jest również, aby dobrze wymieszaną została cala massa, pomiędzy walcami ogrzanymi parą.
