Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/313

– 267 –

w mufie ustawione, przy 40-stu centnarach ciśnienia, odbywają drogę 120 millim., a waga kompletnego buforu, wynosi tylko 84 funtów wiedeńskich. W taborze kolei północnéj austryackiéj, znajduje się około 4000 wagonów, opatrzonych buforami tego rodzaju.
 Ponieważ resory ślimakowe Baillie’go przy gwałtownych uderzeniach bardzo łatwo pękają, a obok téj wady, bardzo małą grę posiadają i sprężystość po niejakim czasie tracą, wprowadzono zatém w użycie ostatniemi czasy bufory, tak zwane kombinowane, złożone ze ślimakowego resoru i kilku krążków kauczukowych, przez co unika się twardych uderzeń, a nigdy nieuniknionych, przy resorach ślimakowych.
 Na drogach francuzkich i angielskich, używają buforów spiralnych podług systemu Brown’a. Mufa jest tu żelazna lana, zaś tłok z tarczą buforową (grzybem) z żelaza kutego. Resor spiralny składa się z pręta owalnego stalowego, coraz ku górze cieńszego, ślimakowo wygiętego, aby się spirale wewnątrz siebie przesuwać mogły, gdzie spirala największéj średnicy, opiera się o ścianę wewnętrzną mufy, a najmniejsza o dna tłokowe.
 Na ostatniéj wystawie paryzkiéj w r. 1867, Jan Brown z Shefiedl, wystawił swoje bufory z mufami żelaznemi kutemi, które wielką trwałość przedstawiają, i dla tego coraz więcéj się upowszechniają.
 Bufory Belleville’go pojawiły się dopiéro w r. 1867, składają się z jednego szeregu obok siebie niezawiśle ustawionych, cienkich krążków z hartowanéj stalowéj blachy (figura 115), przez środek których, przechodzi trzon buforowy. Takie bufory mają kształt stożkowy. Każda para takich krążków, łączy się z sobą stronami wklęsłemi. Wielkość ciśnienia ograniczona jest ich strzałą wklęsłości, gdyż nigdy nie mogą być więcéj zgięte jak na tyle, żeby oba kręgi przybrały kształt powierzchni płaskiéj. Zatém przekroczenia granicy sprężystości resorów, nie można się tutaj obawiać. Resory tego rodzaju tę posiadają zaletę przed resorami ślimakowymi, że pęknięty krą-