my na długich łańcuchach tak, aby się koła zupełnie szyn nie dotykały. Następnie wzniecił ogień pod kotłem i obie maszyny uruchomił, lub téż koła pociągowe wprawiał w ruch za pomocą innéj zewnętrznéj siły. Redtenbacher robił takie same doświadczenia na odpowiednim modelu. Z rachunku zatém ścisłego i wyszczególnionych tutaj doświadczeń wypływa, że szkodliwe ruchy parowozów są głównie dwojakiego rodzaju, to jest całego parowozu (kotła wraz z ramą i kołami), oraz ruchy samego ciężaru na resorach spoczywającego.
Ruchy parowozu jako całkowitego ciężaru, mają swoje źródło w ruchu mass, stanowiących: tłoki, trzony tłokowe, korby, trzony korbowe i trzony wiążące osi ze sobą; ruch tych mass wywołuje oscyllacyą środka ciężkości całego parowozu tam i nazad w kierunku osi podłużnéj maszyny, i jednocześnie wywołuje ruchy około osi pionowéj, przechodzącéj przez tenże sam środek ciężkości maszyny.
Ruch piérwszy nazywa się ruchem posuwistym naprzód i w tył (Zucken, Rücken; le tangage) parowozu, drugi zaś zowie się ruchem wijącym lub wężykowatym (Schlängeln, Schlinkern; le lacet).
Ruchy ciężaru na resorach spoczywającego (bez ram, kół i osi), wywoływane są przez rozmaite siły, a mianowicie: przez ciśnienie krzyżulca na przewodnik górny i dolny; przez za wielką czułość czyli sprężystość resorów; przez ciśnienie pary na
des machines locomotives, Annales des Mines, Tom III, 1853. Oprócz tych, pisali w tym samym przedmiocie: Redtenbacher: die Gesetze des Locomotivbaues, Mannheim 1855. Scheffler: Bestimmung der Gegengewichte in den Triebrädern der Locomotiven. Zeuner: über das Wanken der Locomotiven. Programm des Züricher Polytechnicums na rok 1861⁄62, Emil With (z francuzkiego), Handbuch des gesammten Eisenbahnwesens; Mannheim, 1861, str. 231.
