Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/278

– 232 –

łowa, posiada wtedy przymioty maszyny czterokołowéj. Jeżeli koło środkowe jest pociągowém lub téż związane jest z takowém, wtedy nie koniecznie jest dawać dużo światła czopowi w panewce, ani téż wyskokowi w widłach osiowych, aby się mogły na krzywiznach naddawać, ale redukuje się grubość śladokręgu o 1 centymetr, a Stephenson nawet przy wielu swoich maszynach, śladokrąg u kół środkowych zupełnie opuścił. Ten jednak środek Stephensona, jest zanadto ryzykownym, gdyż przy pęknięciu osi przodowéj, wykolejenie maszyny byłoby nie tylko już niezawodném, ale więcéj niebezpieczném. Jest zatém daleko pewniéj śladokręgi przy wszystkich kołach zatrzymać, lecz dać je cokolwiek cieńszymi.
 Mówiąc wyraźniéj, trudno jest ustanowić praktyczną zasadę, oraz granicę zakreślić, w jakiéj mianowicie odległości należy zewnętrzne osi ustawiać. Na niektórych kolejach żelaznych, mimo małego promienia krzywizn, wiążą wszystkie koła ze sobą, aby na wysokie spadki wznosić się było można. W takich razach poświęca się dobry stan kół i części maszyneryi, które się nadzwyczaj niweczą, przejeżdżając krzywizny. I tak maszyny, których osi odległe są 3 do 3,50 metrów, z wiązanemi osiami przejeżdżają krzywizny promienia 350 do 400 metrów, przebiegają zwrotnice bez widocznych trudności, ale zużywają się bardzo.
 To samo trzeba powiedzieć o maszynie Cramptona, używanéj jako maszyna pośpieszna do osobowéj jazdy, gdyż w maszynie téj oś przednia od tylnéj prawie o 5 metrów jest odległa. Maszyny takie częstym podlegają reparacyom i utrzymanie ich w dobrym stanie, jest nadzwyczaj kosztowne.
 Na drogach żelaznych, których krzywizny przynajmniéj 1000 metrów wynoszą, i które na stacyach posiadają krzywizny najwyżéj o 500 metrach, wprzecięciu osi zewnętrzne maszyn mogą mieć odległość do 4 metrów, kiedy koła pociągowe znajdują się za ogniskiem; a zaś 3,50 metrów przy maszynach