nych; opatrzona jest uchem E również żelazném, kutem, do trzymania jéj ręką w czasie zamykania, lub otwierania manlochu. Opatrzona jest nadto czopem F, zakończonym gwintem. Dla zamknięcia kotła, wkłada się pokrywę wewnątrz manlochu, przyciąga się ją uchem E do ścian kotła BB; wkłada się strzemię czyli jarzmo DD na czop F, a końce jego o ścianę kotła opiera, i mutrą dotąd dokręca, dopóki pokrywa AA szczelnie do ściany kotła B nie przylega. W czasie parowania wody w kotle, daje się najlepiéj widzieć, czy manloch dobrze zamkniętym został; jeżeli para uchodzi, dokręca się jarzmo dotąd mutrą, dopóki manloch nie przestanie parować.
Na pakunek manlochowy używa się warkocza konopnego lub bawełnianego, namoczonego w gorącym łoju, lub téż kauczuku wulkanizowanego,
Aby kotły zabezpieczyć od zgniecenia przez otaczające go powietrze, kiedy się w nim utworzy próżnia przez kondensacyą pary, używa się tak zwanych wentyli powietrznych (Luftwentil; soupape â air).
Figura 56 przedstawia nam taki wentyl w przecięciu pionowem. A jest to wentyl osadzony na pręcie pionowym, łączącym
_Fig_056.jpg)
się ruchomo w punkcie c z drążkiem C. Punkt obrotowy drążka, znajduje się w nadlaném siodełku, stanowiącém jego podporę. W skutek małego przeciwciężaru, zawieszonego na końcu owego drążka, wentyl zawsze jest zamknięty, a do tego ciśnięty jest przez parę, dopóki ta znajduje się w kotle. Jeżeli jednak zmniejsza się coraz więcéj prężenie pary wewnątrz kotła,
