Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/191

– 145 –

żar wynosi np. funtów 4. Ciśnienie drążka w punkcie D na wentyl, znajdziemy w następujący sposób $=2\times {9 \over 2}=$18 funtów; co razem z ciężarem wentyla, 21 funtów wyniesie. Należałoby więc obciążyć wentyl 108—21=87 funtami. Ale ciężar ma być zawieszony nie na klapie, ale na końcu drążka EF w punkcie E. Zmierzmy zatém odległość tego punktu E od punktu F przyczepienia drążka. Wielkość ciężaru, mającego się w punkcie E zawiesić, otrzymamy wtedy, jeżeli znajdziemy stosunek zachodzący między EF i FD i przez ten stosunek podzielimy powyżéj znaleziony ciężar 87 funtów. Przypuśćmy, że EF=20 cali, FD=3 cale, zatém ${EF \over FD}={20 \over 2}={10 \over 1;}$ zatém ${87 \over 10}=$8,7 funtów = 8 funt. 22½ łutów jest ciężarem szukanym, jaki powiesić należy na końcu drążka EF w punkcie E.
 Podług przepisów belgijskich z roku 1864: Règlement de Police et Instructions, średnica klapy bezpieczeństwa, wynajduje się z następującej formuły:

(1)   $d=2,6{\sqrt {\frac {S}{n-o,412}}}$,

gdzie S oznacza powierzchnię ogrzewalną kotła parowego w metrach kwadratowych, n liczbę atmosfer ciśnienia pary w kotle.
 Jeżeli np. kocioł parowy jest 10-konny, ma 15 metrów kwadr. powierzchni ogrzewalnéj i ma funkcyonować pod ciśnieniem 5 atmosfer, to średnica klapy podług powyższego wzoru będzie =4,7 centymetrów ^[1].

 Formuła podług jakiéj Francuzi i Belgijczycy wynajdują ciężar mający być zawieszony na końcu drążka klapy bezpieczeństwa, jest następująca (fig. 50):

1. Szerokość obrączki, czyli powierzchni zetknięcia się klapy ze swojém łożyskiem, powinna być równą ⅟₂₀ średnicy klapy, więcéj 4 millimetry.

12*