dostaje się na lewą stronę tłoka B, przyczem gaz spalony na prawéj stronie, kanałem G uchodzi na zewnątrz w powietrze. Jeśli potém stawidło E przesunie się w prawą stronę, to wtedy G i F łączą się z prawym kanałem; teraz mieszanina gazu na prawéj stronie tłoka B, wpływa do cylindra pracującego i po zapaleniu się, przesuwa tłok pracujący B znów napowrót na lewą stronę, podczas gdy gazy spalone, przez dolny lewy kanał powietrzny udają się do G1 a ztamtąd na wolne powietrze.
Po uskutecznionym ruchu wstecznym, znów rozpoczyna się to samo na nowo. Do zapalania mieszaniny gazu, służą druty elektryczne platynowe lub miedziane x i y, przechodzące przez pokrywy cylindra, które to druty, swoimi końcami skierowane są ku ścianie cylindra. W czasie zapalenia, łączy się część kwasorodu powietrza, z gazem oświetlającym i tworzy kwas węglowy, a druga część tegoż kwasorodu z wodorodem gazu oświetlającego na wodę, a powstały ztąd cieplik, służy w części jako siła do poruszania tłoka, częścią udziela się wodzie, cyrkulującéj ciągle w przestrzeni próżnéj HH1 na około cylindra, aby neutralizować rozgrzewanie się zbyteczne cylindra. Maszyna gazowa Lenoir’a nadaje się szczególniéj do poruszania niewielkich oporów od ½ do 2 koni parowych i zużywa na godzinę podług doświadczeń p. Tresca, na siłę konia parowego około 2744 litrów czyli prawie 97 stóp sześciennych angielskich gazu oświetlającego.
| Przewod. dla mech. | 10 |
