znajdują, się gazy Moeffe’go tj. wodoród i kwasoród, ale pomieszane z innemi gazami, gdyż same stanowiłyby niebezpieczny gaz piorunujący. Właśnie przez to pomieszanie, osłabia się gwałtowność wybuchu i niebezpieczeństwo usuwa, gdyż w maszynie Lenoir’a stosunek gazu oświetlającego do powietrza wynosi 2 a najwięcéj 5 części na 98 lub 95 części powietrza. Przez zapalenie się téj mieszaniny gazów, i w skutek spalenia się ich dokładnego i wywiązanego ztąd ciepła, powstałe ze spalenia produkta, mianowicie: para wodna, kwas węglowy i azot albo saletroród, rozszerzają się daleko silniéj, przez co otrzymuje się wewnątrz cylindra dostatecznie mocne ciśnienie, do poruszania tłoka roboczego. Zapalenie mieszaniny gazów uskutecznia się tutaj za pomocą iskry elektrycznéj [1].
Maszyna gazowa Lenoir’a (Moteur à air dilaté par la combustion du gaz d’éclairage) podobną jest z rzutu oka prawie zupełnie do maszyny parowéj, z cylindrem leżącym; składa się ona z cylindra i tłoka, trzona tłokowego i korbowego: ten ostatni wywiera działanie na korbę, i jak w maszynie parowéj, w skutek ruchu tłoka tam i nazad, wprawia w ruch wał koła zamachowego. Na tym wale zaklinowane są dwa mimośrody, które uruchomiają swoje stawidła, z których jedno z jednéj strony
- ↑ Maszyna gazowa Lenoirʼa, ma liczne zastosowanie w Paryżu. Oprócz téj jest także maszyna gazowa Hugonʼa, która do zapalania nie potrzebuje bateryi elektrycznéj. Na wystawie powszechnéj w Paryżu w r. 1867, można się było przekonać, iż jest od téj pierwszéj lepszą, gdyż do ochładzania cylindra potrzebuje mniéj wody i pracuje zupełnie spokojnie. Maszyny tego rodzaju znajdują się w użyciu w Warszawie, u p. Tomasza Czajkowskiego do robienia czekolady i w drukarni Kuryera Warszawskiego u pp. Gustawa Gebethnera i Wolffa. Trzeci rodzaj maszyn gazowych Ottonʼa i Langenʼa z Kolonii, ma formę kolumny pionowéj, gdzie gaz działa tylko z jednéj strony tłoka, a z drugiéj kolumna powietrza atmosferycznego. Ten ostatni rodzaj maszyn, opisany jest w dziele: Ergänzungsblätter zur Kenntniss der Gegenwart von H. J. Meyer, 3. Band, Hilburghausen, 1868 r.
