maszyna z ekspansyą wymaga cylindra o większéj średnicy, tłok ma większą, chyżość, koło zamachowe ma większą, średnicę i ciężar, aniżeli przy maszynach działających bez ekspansyi, ale za to daleko mniéj pary i mniéj materyału opałowego zużywa.
Działanie ekspansyjne pary, może się uskuteczniać dwojakim sposobem:
1) w maszynach o jednym cylindrze, przerywa się przypływ pary, np. w ⅓ części kursu tłoka, za pomocą, odpowiednio urządzonego stawidła;
2) w maszynach dwucylindrowych, napełnia się cylinder pierwszy (mniejszy) całkowicie, albo tylko w części parą całkowitego ciśnienia, t. j. takiego, jakie w kotle posiada, a zużytą parę wprowadza się znowu do drugiego, 3 lub 5 razy większego cylindra, która rozszerzając się tam, zamienia się na parę bardzo nizkiego ciśnienia, którą można skraplać czyli kondensować. Widzimy więc że tutaj para działa zarazem z ekspansyą i z kondensacyą.
Figura 30 przedstawia szkic maszyny ekspansyjnéj, zbudowanéj w r. 1804, przez Artura Woolfa.
Maszyna jego jest maszyną wysokiego ciśnienia, z ekspansyą i kondensacyą. Posiada ona dwa cylindry, mianowicie: mniejszy C i większy D. Cylinder D jest o tyle większy od cylindra C, że przestrzenie ich przebieżone przez tłoki, mają się do siebie w stosunku 1:3½. a nawet 1:5.
Wpuszczanie do cylindrów pary czyli kierowanie odbywa się tutaj po prostu za pomocą kurków. Jeżeli kurek E wpuszcza świeżą parę, wysokiego ciśnienia na tłok A to jednocześnie jest i kurek H otwarty, tak, że tłok C, z dołu doznaje tego samego ciśnienia na cal □, jak i tłok B z góry. Jednocześnie jest i kurek L otwarty, w skutek czego w dolnéj przestrzeni
