Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/132

– 86 –

pędzić. Uskutecznia się to ręcznie wpuszczając na przemian parę nad tłok i pod tłok, jak również ustawiając kilkakrotnie stawidło tak głęboko, że z komory parowéj mm (fig. 28) wypędza się parę wprost przy c (fig. 26) do kondensatora. Powietrze znajdujące się w kondensatorze, wypuszcza się właściwym wentylem, otwierającym się na zewnątrz.
 Kondensator e jest to cylindrowy zbiornik, do którego wpływają: rurą d, zużyta para, a drugą rurą zimna woda ze skrzyni, któréj przypływ reguluje się kranikiem wtryskowym g.
 Klapa denna k, nie pozwala wracać się z pompy powietrznéj wodzie i powietrzu. Kiedy na fig. 26, tłok pompy powietrznej posuwa się na dół, woda i powietrze zapełniają tworzące się nad nim miejsce; podnosząc się zaś do góry, znajdującą się po nad sobą wodę i powietrze, wpycha do komory l.
 Ponieważ pompa powietrzna, przy każdym obrocie maszyny, jeden tylko krok wykonywa, przyczém cylinder podwójną swoją objętość pary spotrzebował, winna być przeto dostatecznie wielką, aby za każdym krokiem swego tłoka, tyle wody skondensowanéj usunąć, ile tego dwa napełnienia cylindra potrzebują.
 Zwyczajnie powierzchnia tłoka pompy powietrznéj, stanowi połowę powierzchni tłoka cylindra parowego.
 Ażeby bieg maszyny dokładnie można obserwować, używa się narzędzia do mierzenia próżni w kondensatorze. Przyrząd ten nazywa się: próżniomierzem (Vacuummetr; indicateur du vide), na którym odczytać można stopień rozrzedzonego powietrza, czyli stopień próżni.
 Wszystkie maszyny parowe jednocylindrowe, mające wykonywać ruch jednostajnie obrotowy, muszą posiadać koła zamachowe (Schwungrad, Volant). Koło to, spełnia cel bardzo ważny przy maszynie parowéj. Nie pozwala ono zatrzymać się korbie w dwóch położeniach, t. j. przy końcach swego przebiegu.