Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/111

– 65 –

go traci, ile go się znowu zyskuje, czyli uwalnia przy połączeniu. Zatém cieplik do wyparowania wody użyty, w każdym razie odbiera się materyałom opałowym, należy go przeto jako stracony uważać.
 Z prób Brixa pokazuje się, że jego palenie odbywało się daleko wolniéj, aniżeli to ma miejsce na ogniskach zwyczajnych kotłów parowych.
 Temperatura dymu była u niego w przecięciu 20 do 30 stopni wyżéj liczoną od temperatury tworzącéj się pary, a rzadko przekraczała 160° C. Przewyżka ta temperatury dymu nad temperaturą w kotle, przy należytém tworzeniu się pary, znakomicie wzrastała.
 Ponieważ jednak rzadko używa się pary tak nizkiego ciśnienia, przy jakiém Brix robił swoje doświadczenia, ponieważ palenie odbywa się w praktyce daleko prędzéj i nie tak dokładnie; ponieważ zwykłemu paleniu pospolicie dym towarzyszy: wynika przeto z tego co się tutaj powiedziało, że skutek użyteczny czyli moc ogrzewania materyałów opałowych, należy brać cokolwiek niżéj, aniżeli to tablice Brixa wskazują.
 Na stratę cieplika w czasie odbywania się procesu palenia, wpływają głównie następujące przyczyny:
 1) Temperatura dymu i
 2) Ilość wody zawarta w materyale opałowym.
 Jeżeli s oznacza cieplik gatunkowy dymu, to 1 funt dymu temperatury t° zawierać będzie s • t jednostek cieplika.
 Do spalenia 1 funta węgla kamiennego, potrzeba 320 stóp sześciennych powietrza. Powietrze to waży: 320 • 66/800 = 26½ funtów.
 Dym cięższy jest od powietrza 1,045 razy, zatém waży 27,8 funtów; dla tego przy spaleniu 1 funta węgla kamiennego, uchodzi z dymem:
 27,8 • s • t; a koksu 22,6 • s • t jednostek cieplika.