Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/102

– 56 –

minów, gdyż cegła taka musi być fasonowana, a zatém będzie znacznie droższą, od cegły zwyczajnéj.
 Figura 21 przedstawia komin z blachy żelaznéj. Na fundamencie murowanym z cegły lub z kamienia łamanego A, stoi cokuł B. Komin blaszany C wstawiony jest w mufę żelazną laną D i z nią ściśle połączony. Cztery grube ankry żelazne EE, łączą komin z fundamentem i sięgają do fundamentu A, pod którym są zaklinowane. Komin zakończony jest koroną blaszaną F, a pod nią znajduje się krążek G, służący do dźwigania lekkiego łańcucha, za pomocą którego w różnych wypadkach można założyć silniejszy łańcuch np. do windowania robotnika w czasie malowania komina, lub w czasie oczyszczenia go ze sadzy. Kanałem H wprowadza się do komina dym z kanałów ciągowych.
 Czyszczenie wysokich kominów odbywa się zwykłe za pomocą prochu strzelniczego. Gdy komin należycie wystygł, zamyka się szyber i wszelkie wyciory z kotłem komunikujące, a następnie bierze się dwa lub trzy razy tyle prochu, ile go do nabicia fuzyi potrzeba i zapala się na spodzie komina. W skutek explozyi prochu, następuje gwałtowne wstrząśnienie całéj kolumny powietrza w kominie, a wywiązane gazy odrywają sadzę ze ścian komina, które w pewnéj części wyrzucone zostaną do góry, a reszta na spód komina opadnie.
 Należy jednak przy takiém czyszczeniu kominów, postępować z wielką oględnością, aby w skutek użycia za wielkiéj ilości prochu nie porysował się komin, a co większa, ażeby nie runął.
 Tak przy kotłach parowych przenośnych, jako téż przy parowozach i lokomobilach, wysokie kominy byłyby niedogodnymi i niepraktycznymi. Dla tego wysokość komina, zastępuje się tu urządzeniem sztucznego ciągu w kominie, który otrzymuje się przez silny napływ do komina pary już zużytéj, za pomocą rury wychodowéj, czyli dmuchawki (Blasrohr, tuyau