W Królestwie kobiety zrzeszone w Ligach P. W. zrozumiały pierwsze, że Polska tylko przez własny czyn zbrojny powstać może i od 1913 r. zorganizowały się ku pomocy i poparciu żołnierza polskiego.
Skoro Legjony z upadkiem caratu spełniły swoją rolę Ligi K. P. W. pracują wśród ludności cywilnej budzą odwagę ku niepodległości — szerzą polską rację stanu — podtrzymują wytrwałość i oporność wobec okupantów.
Stają się naprawdę sercem narodu, a częstokroć i jego mózgiem.
Te nie osobiste, bo ani osobistą ambicją, ani interesem płci własnej kierowane wysiłki, budzą wśród kobiet przekonanie, że w imię interesu narodowego, w roli drugorzędnej pomocnic przejść powinny do czynnej roli współtwórczyń życia zbiorowego.
Kwestja kobieca tj. sprawa równouprawnienia zdobycia praw politycznych równie jest ważną jak narodowe i wszechludzkie ofiarnictwo, jak obowiązek służenia każdej dobrej sprawie. W samej Lidze, założonej dla innych celów, powstają sekcje równouprawnienia, tworzy się silny centralny związek równouprawnienia kobiet — odbywa się zjazd w Warszawie we wrześniu 1917 r. zjazd, który pomimo oporu władz niemieckich wypadł imponująco.
Przedewszystkiem zaś podnieść należy, że zrzeszają się różnorodne organizacje kobiece czego, dowodem Warszawa, Lwów i Kraków, złożone z osób różnych przekonań politycznych i religijnych, poświęcone różnym celom — bo w jedności siła, a wszystkie kobiety zjednoczyć się muszą, aby uzyskać prawa polityczne, dać Polsce nowy czynnik publicznego życia, kobiecy intelekt i pełnię kobiecego uczucia w celu ugruntowania siły, jedności państwowej i niepodległości.
Nie bez zabiegów i starań ze swej strony otrzymują zatem Polki prawa polityczne — ale jako owoc dojrzały w słońcu ich działalności i pod ciepłem miłości ojczyzny w czyny wcielanej.
Przyszła Republika, oto forma w jakiej ogół nasz chciałby widzieć praworządne państwo polskie.
Prawo rządzić będzie naszem życiem publicznem, stano-
