Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom V-VI.djvu/374

Katarzyna myśli sobie:
 Bóg wie, co im chce się?
O północy wiadra bierze
 I wody przyniesie.
Niech wrogowie nie zobaczą,
 Wszak blizko krynica.
Stanie sobie pod kaliną,
 I zaśpiewa Hryca.
Aż kalina się rozpłacze,
 Kiedy ją wysłucha.
Ona wraca, niewidziana
 Od żywego ducha.
Katarzyna błogo marzy,
 Do snu się układłszy,
Lub ubrana w białą odzież
 Przez okienko patrzy.
Minął miesiąc, minął drugi,
 Minęło półrocze,
I krwią czarną okipiało
 Jej serce ochocze.
Przyszła boleść... ciężka boleść.
 I po krótkiej chwili
Takie piękne, jak aniołek,
 Już dzieciątko kwili.
Już sąsiadka jedna, druga,
 I matce docina:
Wy za piecem hodujecie
 Moskiewskiego syna.
............
Katarzyno! Katarzyno!
 Nieba cię skarały:
Co ty biedna poczniesz w świecie
 I sierotka mały!
Ty bez męża... on bez ojca,
 Co wy uczynicie?
Ojciec... matka... cudzy ludzie,
 Ej! niedobre życie!